Wydatki ponoszone przez pracodawcę na zapewnienie noclegów dla pracowników stanowią dla nich przychód
Wydatki ponoszone przez pracodawcę na zapewnienie noclegów dla jego pracowników w miejscu wykonywania przez nich pracy, z wyłączeniem podróży służbowej, będą stanowić dla nich przychód, w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, od którego płatnik jest obowiązany pobrać zaliczkę na podatek na zasadach określonych w art. 32 tej ustawy. Wedle NSA, także świadczenie nieodpłatnego dowozu pracowników z Polski do miejsca zakwaterowania za granicą i z powrotem do Polski stanowi dla pracownika świadczenie, które pozwala mu uniknąć wydatku, który musiałby ponieść we własnym zakresie w celu wykonywania pracy za granicę. Pracodawca także w przypadku tych świadczeń nie ma obowiązku ponoszenia ich za pracownika, gdyż do sfery osobistej pracownika należy takie zorganizowanie jego egzystencji, żeby zamieszkiwał w miejscu najdogodniej położonym ze względu na miejsce wykonywanej pracy.
Przyjęcie tego świadczenia przez pracownika od pracodawcy podyktowane jest wyłącznie jego sytuacją życiową i świadczenie to stanowi dodatkowy ekwiwalent za wykonywaną pracę, który ma na celu uczynnienia jej atrakcyjniejszą dla pracownika. Powyższe wnioski odnosić należy także do świadczenia pieniężnego w postaci ryczałtu za korzystanie przez pracownika z prywatnego pojazdu do wykonania przejazdów z Polski do miejsca pracy za granicą i z powrotem do Polski. Świadczenie to ma na celu pieniężne zrekompensowanie kosztów, które pracownik ponosi w celu dojazdu z Polski do miejsca zakwaterowania granicą i w celu powrotu do Polski. Pod względem realizacji kryterium spełnienia świadczenia w interesie pracownika, przedmiotowy ryczałt ma taki sam charakter jak świadczenie nieodpłatnego dowozu pracownika do miejsca zakwaterowana za granicą i z powrotem do Polski. Także tego świadczenia pracodawca nie ma obowiązku ponosić za pracownika. Zasadne jest uznanie, ze świadczenie to ocenił jako ponoszone w interesie pracodawcy a nie pracownika. Świadczenie to będąc wydatkiem ponoszonym przez pracodawcę za pracownika w związku z jego sferą osobistą mieści się w zakresie przychodu ze stosunku pracy, który zdefiniowany jest w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Powołany przepis wskazuje wprost, że do przychodów ze stosunku pracy zalicza się świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika. Objęcie nieodpłatnych świadczeń w postaci zakwaterowania pracowników do kwoty nieprzekraczającej 500 zł i dowozu pracowników autobusem, zwolnieniami od podatku ustanowionymi w przepisach art. 21 ust. 1 pkt 19 i 14a u.p.d.o.f. świadczy o tym, że świadczenia zakwaterowania pracowników i dowozu pracowników w ogóle stanowią przychód podlegający opodatkowaniu, gdyż tylko w takim wypadku możliwe było objęcie świadczeń wymienionych w powołanych przepisach, zwolnieniem od podatku. W przypadku, gdyby świadczenia zakwaterowania pracowników i dowozy pracowników, w ujęciu ogólnym nie stanowiły przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. to nie powstawałby w stosunku do nich obowiązek podatkowy i niemożliwe byłoby objęcie zwolnieniem z podatku kategorii tych świadczeń, które zostały wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 19 i 14a u.p.d.o.f., gdyż przedmiotem zwolnienia mogą być przysporzenia podlegające opodatkowaniu.
Sentencja: oddalono skargę kasacyjną organu
Tezy orzeczenia NSA z dnia 21 sierpnia 2020 r., sygn. II FSK 1476/18
Źródło: https://lnkd.in/etB5NHE
Mniej niż najtańszy mandat skarbowy!
Kazus pomaga w zmaganiach z organami skarbowymi. Autorzy śledząc orzeczenia sądów administracyjnych, interpretacje Ministerstwa Finansów oraz organów skarbowych, piszą o ich jurysdykcjach w przystępny sposób.
