Nie można zrównywać cesji wierzytelności z facktoringiem

WSA w Warszawie przesądził, że nie można postawić znaku równości między (zwolnioną z podatku) usługą dotycząca długu, a usługą dotyczącą ściągania długów, w tym factoringu. Faktoring, czy inne usługi windykacyjne swoją istotę biorą z wyręczenia wierzyciela ze ściągania (jego) długu. Istotą cesji wierzytelności nie jest jednak ściąganie cudzego długu. Nie każda czynność nabycia wierzytelności stanowi automatycznie świadczenie usługi ściągania długów, czy faktoringu. Aby móc uznać daną cesję wierzytelności za czynność ściągania długów, w tym faktoringu, obok cesji wierzytelności muszą wystąpić dodatkowe przesłanki wskazujące, że dana cesja wierzytelności w danych okolicznościach faktycznych stanowi element czynności ściągania długów, w tym faktoringu (takie jak np. świadczenie przez cesjonariusza określonych dodatkowych usług na rzecz cedenta).

W konsekwencji przyjęto, że nie można więc zrównywać cesji wierzytelności z faktoringiem. Skarżąca zakupione wierzytelności ma zamiar egzekwować, ale we własnym imieniu i na własną rzecz, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Zakup wierzytelności nie powinien być uznany za usługę ściągania długów, w tym faktoringu, o której mowa w art. 43 ust. 15 pkt 1 u.p.t.u., z uwagi na brak więzi prawnych w odniesieniu do danej wierzytelności między spółką a bankiem, po dokonaniu zakupu wierzytelności. Z momentem zakupu wierzytelności bank uzyska bowiem wynagrodzenie od skarżącej i na tym etapie jej relacje z bankiem się zakończą. Nie dochodzi więc do realizacji usług ściągania długu ani do realizacji usług faktoringu. Zasadniczym celem świadczenia nie jest ściąganie długu. Nie występuje jakiekolwiek wynagrodzenie prowizyjne lub premiowanie skarżącej (przez bank) za obsługę nabytej wierzytelności.

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23.01.2020r., sygn. akt III SA/Wa 1047/19