Zbycie przedawnionych wierzytelności

Sporna kwestia dotyczy zbycia przedawnionych wierzytelności, w kontekście uznania za koszt uzyskania przychodów strat z tego tytułu. W ocenie sądu kluczowa w sprawie jest chronologia zdarzeń. Mianowicie najpierw następuje zdarzenie w postaci przedawnienia wierzytelności (zgodnie z przepisami prawa cywilnego), a następnie ich ewentualne zbycie. W świetle  przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p., przedawnienie wierzytelności (ich odpisanie) powoduje konsekwencje podatkowe w postaci braku możliwości uznania ich za koszt uzyskania przychodów, to w ocenie Sądu, konsekwencje te są nieodwracalne i nie może ich zniweczyć uczynienie tych wierzytelności przedmiotem czynności prawnej, takiej jak chociażby ich zbycie. Zbycie przedawnionych wierzytelności nie powoduje zatem ich reaktywacji jako kosztu uzyskania przychodów, tu - w postaci strat poniesionych w wyniku tego zbycia. Nie można zatem tracić z pola widzenia, że podmioty gospodarcze mogą zbywać przedawnione wierzytelności za symboliczną złotówkę, albowiem im niższa cena zbycia, tym większa będzie strata z tego tytułu, a tym samym wyższy koszt uzyskania przychodów. Z powyższych względów stanowiska skarżącej nie sposób zaakceptować.

Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów jakiekolwiek straty poniesione w związku ze zbyciem przedawnionej wierzytelności. Powyższe stanowisko wynika pośrednio z art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p., zgodnie z którym, wierzytelności odpisane jako przedawnione nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Tym bardziej więc strata wynikająca ze sprzedaży takiej wierzytelności nie stanowi kosztu podatkowego.

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17.01/2020r., sygn. akt III SA/Wa 1467/19