Opodatkowanie przychodów z likwidowanych nakładów inwestycyjnych

Podatnik bez prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów fizycznie likwidowanych nakładów inwestycyjnych ściśle związanych z określonymi umowami najmu.

Wedle NSA, opisane przez spółkę likwidowane nakłady, a następnie montowane nowe, są w istocie rzeczami połączonymi dla przemijającego użytku, w rozumieniu art. 47 § 3 K.c., czyli przejściowo (na okres 5 do 10 lat), to nie sposób uznać je za część składową, w myśl art. 47 § 2 K.c. Proces likwidacji, a następnie połączenia kolejnych nakładów inwestycyjnych spółka przeprowadza z zamiarem kolejnej likwidacji w przyszłości, w związku z określonymi umowami najmu. W tej sytuacji nie mogą one stanowić części składowych środka trwałego.

W myśl art. 16g ust. 16 u.p.d.o.p. w razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego. Z treści art. 16g ust. 16 u.p.d.o.p. wynika zatem możliwość zmniejszenia wartości początkowej środka trwałego, w przypadku, gdy odłączenie części składowej lub peryferyjnej będzie miało charakter trwały. Natomiast w przypadku, gdy odłączenie części składowej lub peryferyjnej miało charakter nietrwały, tj. gdy odłączony element został zastąpiony innym, nie ma zastosowania art. 16g ust. 16 u.p.d.o.p. Nie można zatem pomniejszyć wartości początkowej środka trwałego o różnicę wynikającą z powyższego przepisu, gdy owo odłączenie będzie miało charakter nietrwały.

Ustawodawca nie zawarł w przepisach u.p.d.o.p. definicji pojęcia „trwałe” (odłączenie). Spółka twierdzi, że opisane przez nią nakłady są likwidowane w związku z jej decyzją gospodarczą, podyktowaną potrzebą dostosowania wynajmowanych lokali biurowych na rzecz kolejnych najemców, po zakończeniu poprzednich umów najmu, gdy likwidowana część przestała spełniać oczekiwane funkcje nowych najemców. Istotnym jednak w niniejszej sprawie jest, że połączenie nakładów w środek trwały dokonywane jest na z góry określony czas (5 do 10 lat) i w związku z konkretnym najemcą.

Nie mamy do czynienia z trwałym odłączeniem (likwidacją) i połączeniem nowej części składowej środka trwałego, ale połączeniem czasowym, dla przemijającego użytku. Dostosowanie wynajmowanych lokali biurowych do potrzeb kolejnych najemców, po zakończeniu poprzednich umów najmu, spółka realizuje z góry powziętym zamiarem odłączenia tych elementów, które utraciły dla spółki dotychczasowe funkcje i poczynienie kolejnych nakładów na określony czas 5 do 10 lat. W sprawie nie dochodzi zatem do trwałego odłączenia części składowej środka trwałego, czyli definitywnego pozbawienia środka trwałego części składowych nieruchomości biurowej. Wobec powyższego zasadny okazał się zarzut błędnej wykładni art. 16g ust. 16 u.p.d.o.p.

Sentencja: uchylono zaskarżony wyrok i oddalono skargę

Tezy orzeczenia NSA z dnia 20 stycznia 2021 r., sygn. II FSK 2254/18

Źródło: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/7ADF1858E7